ŻELAZNA KONSEKWENCJA, CZYLI GDY LEŻYSZ TRZY RAZY POD RZĄD W JEDNYM MIEJSCU

Zbyszek "Pan Kowal" prosił o ustawienie się do zdjęcia. Cóż, jak robić byle jak, to lepiej nie robić wcale; ustawiłem się nie na pół gwizdka...  w głowie przestało się kręcić mniej więcej wtedy, gdy przestałem mamrotać pod nosem prognozę pogody w Nepalu. Fot: Zbyszek "Pan Kowal" Kowalski 

PRÓBA PRZYZWYCZAJENIA PEWNEGO PSA DO DIETY WEGAŃSKIEJ SKOŃCZYŁA SIĘ TYM, ŻE GDY JEGO WŁAŚCICIELOM Z LODÓWKI WYPADŁ KAWAŁEK JAŁOWCOWEJ, PIES NIEMALŻE WYGRYZŁ DZIURĘ W DYWANIE, ŁAPCZYWIE POCHŁANIAJĄC MIĘSO. WNIOSEK? DIETA WEGAŃSKA NIE JEST DLA KAŻDEGO. 

Aaaaagghhhrrrrrrr, tfuuu!!! True story, pomyślałem, wypluwając kawałki gałęzi, które utkwiły mi miedzy zębami. O tyle dobrze, że strzelając pyskiem w rozłożyste drzewo trafiłem w jego dość miękkie fragmenty; gdyby to był zwykły pień, mógłbym mieć nos na potylicy. Bez znieczulenia.
Jechałem w pełnym impecie, gdy nagle zaatakowało mnie drzewo, dotychczas czekające spokojnie przy trasie wyścigu Małej Ligi XC; zaatakowało mnie tak znienacka, że mimo obrony rozczapierzonymi łapami zblokowałem większą część jego gałęzi, zanim mnie pokonało. Nie wiedzieć czemu, gdy zbierałem się z piachu, przypomniałem sobie scenę z dziecięcej zabawy w podchody; biegając po zmierzchu w lesie wykombinowałem sobie, że będę szybszy, gdy niewiele już widząc będę nadal biegł, ale z szeroko rozłożonymi rękami przed sobą. Założenie było doskonałe, z wykonaniem już gorzej, bo rozłożonymi rękami drzewo po prostu ominąłem, przyrżnąwszy w nie centralnie nosem. Krew trysnęła jak w podrzędnym horrorze, i gdy tylko wróciła mi świadomość, pobiegłem dalej z rękami wyciągniętymi wprost przed siebie.
Na Małą Ligę XC nie planowałem się wybierać. Nogi nie doszły jeszcze do siebie po Nowym Targu, pokruszoną psychikę posklejałem kropelką, ale jeszcze trzeszczy, więc przez kilka dni nie było żadnych planów wyścigowych. Jednak z samego rana dwie szare komórki, niczym w szwajcarskim zderzaczu hadronów wpadły na siebie - wyścig jest dwa kilometry ode mnie. Spodenki, buty i już wychodzę.
Jeszcze szybciej wróciłem do piwnicy po właściwy rower (przełajowy rzecz jasna, bo z automatu chwyciłem szosę, a jak wiecie roweru MTB nie posiadam i posiadać nie będę), wróciłem by zostawić lekko zdegustowaną tym faktem szosę i już jestem na miejscu zawodów.
Zamienić dwa słowa z tym i tamtym, popatrzeć na stale zaskakujący mnie arsenał Zbyszka "Pana Kowala", mogącego samodzielnie robić za wieżyczkę obserwacyjną planetarium i to tylko tym, co ma upchane w kieszeniach i plecaku i już pędzę grzać silnik. O ile na szosie rozgrzewka wiąże się raczej tylko z rozruszaniem mięśni, zorientowaniem się, jak wyglądają jeden-dwa najbliższe zakręty i zrobieniem siku, o tyle w terenie, na rundach, miło jest wiedzieć, w co się durny człek pcha na rowerze, budzącym nadal sensację, mimo i tak dość powszechnego przeświadczenia wszystkich dokoła, że pewne rzeczy, związane z rozwojem techniki rowerowej (w postaci amortyzatorów i szerokich opon) gdzieś mi umknęły.
A miejcie swoje amortyzatory, ja mam swój całkowity brak wyobraźni, pomyślałem i ruszyłem na trasę. Natychmiast zawróciłem i pojechałem we właściwą już stronę. 
Mała Liga XC,  czyli "tato, patrz, pan na kolarzówce po lesie jeździ!!!" fot. Marin Suliga
Co do zasady, to raczej okoliczne lasy trochę znam. Ta trasa nie była w żaden sposób odbiegająca od mazowieckich standardów; fragmenty płaskiego, kręte single, podjazdy miedzy drzewami, mini wąwóz i mnóstwo drzew, które łypały i czyhały na rowerzystów. Byłem ubrany na czerwono, więc na mnie łypały wyjątkowo łapczywie... a może ten cały Szyszka miał rację z wycięciem w pień wszystkich lasów i zrobieniem wszędzie wyasfaltowanych parkingów?... nikt by na nie nie wpadał...
Dojechałem do pierwszego ostrego zjazdu. Lekki skok, lądowanie w znacznie bardziej głębokim piachu, niż się spodziewałem, i już pluję i prycham piachem, zdejmując żelaznego rumaka z moich obitych pleców. Nie przyznano mi not za lądowanie tylko dlatego, że komisja sędziowska gdzieś się zawieruszyła, pojechałem więc dalej. Zjazd na tyle stromy i piaszczysty, że przednie koło natychmiast wżyna się w kopny piach i rower staje dęba; próba zaś hamowania kończy się zblokowaniem koła i w konsekwencji - przewrotką. Hm. Raz kozie... dojeżdżając na linię startu słyszę, jak dzieciak krzyczy do ojca "tato, tato, kto na kolarzówce po lesie jeździ?", odkrzyknąłem "ja", budząc śmiech ojca i jestem zwarty i mało gotowy. 
Ustawiłem się w sektorze startowym, budząc nielichą konsternację, bo nie wiedziałem gdzie moje miejsce - ale że nie wiedział i nikt inny, to miejsca mastersów II nie zmieniałem. Za swoimi plecami słyszę rozmowę o jakimś gościu, który na trasę mtb XC przyjechał przełajem, najwyraźniej myląc literki (przełaje to CX), więc grzecznie się uśmiecham, sprawiając wrażenie, że nie mam pojęcia, co tu robię. Co zresztą niezależnie od okoliczności niewiele odbiega od prawy.
Start! Czołówka bierze nogi za pas, zamiast w spokoju podziwiać okoliczne kraj... (przeskakiwałem korzeń)...obrazy, peletonik się rozciąga i już lecimy pełnym pędem.
Jak to w lesie, grupa jedzie wężykiem, jak jeden coś odstawi, ci za nim mają szerokie uśmiechy, ktoś mnie wyprzedził, w rewanżu wyprzedziłem dwóch, i tak jechaliśmy w upale i kurzu do piaszczystego zjazdu.
Tam najwyraźniej naszła mnie chęć na rzucenia się na szyję Zbyszkowi, który robił zdjęcia z dołu, bo upadając przy jakiejś tam prędkości leciałem prosto na niego. A że on bez kasku, to przez chwilę zwątpiłem, bo przewalając się kolejny raz, nie mogąc wyhamować, spadałem w jego stronę. Zatrzymałem się na wyciągnięcie dłoni; pozostało pozbierać rower, siebie przy okazji i już lecę dalej.
Kolejna runda. Leżę. W tym samym miejscu. Ktoś przede mną zrobił mój manewr z poprzedniej rundy, więc ja powtórzyłem jego manewr, by na niego nie wpaść. W efekcie - leżę trzy razy w tym samym miejscu.
I jeśli prawdą jest, że człowieka nienormalnego rozpoznasz po wyciąganiu innych wniosków z tej samej sytuacji... nie, nie chcę tego analizować. 
Po ostatniej kraksie wskoczyłem na rower na tyle szybko, że - nadal na zjeździe - ruszyłem bardzo szybko, ale jeszcze nie zdążyłem wpiąć nóg. Piach, bujnięcie, koło grzęźnie, odbicie i udaję dzięcioła. Kawałki gałęzi wypluwam do samej mety, jadąc z rozbitą wargą i częścią pozbawionej czucia twarzy.
META. I już po. W gębie chrzęści, więc piję. Piję dużo, bo duszno, gorąco, męcząco. 
Wstawiany ząb całe szczęście zderzenie wytrzymał uderzenie. 
Po leśnym wyścigu chętnie sam wlazłbym do pralki 




Komentarze