I OBY NIEBO NIE SPADŁO NAM NA GŁOWY, CZYLI RZECZ O TWORZENIU

Zbyszek z aparatem i przed aparatem; wyszczerzona szczeżuja psuje kadr z boku; fot: Edyta Lesiak

JAK ODRÓŻNIĆ RZEMIEŚLNIKA OD ARTYSTY? 

ARTYSTA NA PIERWSZYM PLANIE - ZAWSZE, WSZĘDZIE, W KAŻDEJ SYTUACJI - WIDZI DZIEŁO. NIEUKOŃCZONE CO PRAWDA, ON ZAŚ MUŚNIĘCIEM SWOJEGO TALENTU NADAĆ MUSI MU OSTATECZNY RYS, ALE DZIEŁO WIDZI JUŻ "ZZA ROGU".

Lata temu czytałem o reporterze, o ile mnie pamięć nie myli, fotografującego wojnę w Jugosławii – został dostrzeżony przez żołnierza, jak się później okazało, poszukiwanego za zbrodnie wojenne. Fotograf schowany w jakiejś wnęce robił mu zdjęcia do ostatniej chwili, w której to musiał wziąć nogi za pas. Uciekł, ale ów żołnierz go dogonił – fotograf wówczas obronił się tłukąc go aparatem trzymanym za pasek, z którego uprzednio wyciągnął kliszę. W skrócie – realizowanie zadania ważniejsze było od zagrożenia życia. Zbrodniarz trafił za kraty. Praca przed ochroną siebie, zadanie przed zagrożeniem. 

Ja ważę około 80 kilogramów. Jak spadnę komuś z wysokości na głowę – poważne obrażenia murowane.

Na ostatnich zawodach, w których wystartowałem nieco przypadkowo, na zjeździe spadałem Zbyszkowi centralnie na głowę; z impetem wywołanym przyspieszeniem 9 m/s, z lecącym za mną rowerem.

Co zrobił Zbyszek?

Zamiast odskoczyć, zasłonić się czy jakkolwiek zareagować w sposób świadczący o chęci ratowania siebie /  aparatu – robił mi zdjęcie. Ja wylądowałem tuż przed nim, nadal szusując ostro w dół, a Zbyszek robił zdjęcia.

Dodajcie do tego czas reakcji, trwający ułamki sekund, lecący za mną tuman piachu, naturalny odruch osłaniania głowy przed czymś spadającym i już macie odpowiedź, kto jest rzemieślnikiem a kto artystą.

Ja jestem rzemieślnikiem autodestrukcji.

Zbyszek jest artystą fotografii.