MECHANIK 2, CZYLI SAGAN W NOWEJ ROLI PODCZAS PARIS ROUBAIX

Prawdziwy zwycięzca czai się za plecami Sagana. Fot: Boston Herald

PRZED LATY, GDY NIEPODZIELNIE PANOWAŁ JEDEN KRÓL, EDDY MERCX, PO POWAŻNEJ KRAKSIE NARZEKAŁ NA BÓLE PLECÓW. ZDARZAŁO MU SIĘ - W CZASIE JAZDY! - WYCIĄGAĆ KLUCZ Z KIESZONKI, ZMIENIĆ POZYCJĘ SIODEŁKA, BEZ SCHODZENIA Z ROWERU, PO CZYM KONTYNUOWAŁ JAZDĘ. DO DZIŚ NIE WIADOMO, CZY BYŁA TO REALNA POTRZEBA, CZY TEŻ WIDOWISKOWA PRÓBA ONIEŚMIELENIA RYWALI.  

Podczas Paryż Roubaix podobnej rzeczy dokonał Peter Sagan, tyle że on w czasie jazdy dokręcał mostek roweru. Także ciężko ocenić, czy była to realna potrzeba, czy chęć wpłynięcia na morale rywali...

Peter Sagan jako mechanik   

Prawdziwy, klasyczny sezon kolarski zakończył się dziś na welodromie w Roubaix. Teraz zaczną się wyścigi etapowe, zimno kalkulowane, przemyślane, przepełnione strategią, taktyką i okraszone zmysłem dyrektorów sportowych, dyrygujących z samochodów zawodnikom. To, co piękne w kolarstwie - w tej "romantycznej" odmianie - kończy się wraz z królową klasyków, czyli Paryż Roubaix. 

Nie można nie wspomnieć o zaskakującym zwycięzcy wyścigu- czyli o Silvanie Dillierze. Tak; dobrze czytacie, o Dillierze. Bo mówię o ludziach, nie herosach, Sagan (na kresce pierwszy) jest z innej planety i jako takiego, nie uwzględniam go w niniejszej klasyfikacji. 

Dillier pojechał wyścig życia. Uciekał w kwartecie przez wiele kilometrów, a gdy doszedł ich Sagan - jako jedyny utrzymał jego koło i jeszcze - co zaskakujące! - wychodził na zmiany. Pojedynek na torze także był zacięty - i mimo całej sympatii dla Sagana, po cichu myślałem, czy ów znacznie mniej znany zawodnik nie sprawi psikusa roku Saganowi... 

Nie zmienia to faktu, że - prócz oczywistego Sagana - stał się bohaterem wyścigu. Na uznanie głównie zasługuje za dawanie zmian mistrzowi świata, o którym przecież wiedział, że szans na ogranie go na kresce nie ma praktycznie żadnych, tym bardziej po kilometrach, spędzonych w ucieczce. A mimo to nie wiózł się na kole Petera, tylko z nim pracował. Ot, przykład prawdziwego, walecznego charakteru. 

Jak i Wout van Aert, którego z ostatecznej rozgrywki w goniącej ucieczkę grupie wykluczyła guma, złapana w najgorszym z możliwych momentów. 

Pisałem jakiś czas temu o tym, że to wiosna tworzy późniejszych mistrzów peletonu. Pisałem o Olivierze Naesenie. O Jasperze Stuyvenie. 

Do tego grona dołączają ponadto: Dillier, oraz objawienie tego sezonu - Wout van Aert. 

Końcówkę wyścigu obejrzałem. Trasa pobudziła - mimo dopiero zakończonego Ronde van Vlaanderen, z którego jeszcze nie poschodziły mi odciski - wszystkie wspomnienia mięśniowe z Roubaix, po przejechaniu tamtej trasy. 

Chyba wiem dlaczego Ronde jest najważniejsze na świecie - dla Belgów - a dla wszystkich pozostałych - najważniejsze jest jednak Paryż Roubaix...