"ODŻYWKI" WŚRÓD AMATORÓW, CZYLI KONTROLE ANTYDOPINGOWE NA AMATORSKIM POZIOMIE

JEŻELI PRAWDĄ JEST STWIERDZENIE, ŻE SŁOWAMI DA SIĘ UDZIELIĆ ODPOWIEDZI NA KAŻDE PYTANIE, TO WYSTARCZY TE SŁOWA USTAWIĆ W ODPOWIEDNIM SZYKU.

PROBLEM JEST TYLKO TAKI, ŻE PRZY ODPOWIEDZIACH NA NIEKTÓRE, NURTUJĄCE MNIE PYTANIA, NIE POTRAFIĘ USTAWIĆ ZNANYCH MI SŁÓW W TYM WŁAŚCIWYM, POŻĄDANYM SZYKU

Ledwie tylko musnąłem temat nad wyraz popularnej astmy wśród zawodowych sportowców, gdy usłyszałem pytanie - a co z dopingiem wśród amatorów? Przecież wy nie jesteście tak często badani? Wy - dotyczyło i mnie, bo z czystym jak komunijna koszula sumieniem śmiem zaliczać się do sportowców - amatorów. No właśnie. Co z dopingiem u amatorów?

I znów, sięgając do swych wrodzonych inklinacji humanistycznych, ćwicząc pióro i bawiąc się słowem niczym plasteliną, szkoląc się w tworzeniu zdań podrzędnie złożonych udzielę na to pytanie niezwykle wyczerpującej odpowiedzi, brzmiącej, jak to słynne "czterdzieści dwa" w pytaniu o życie, wszechświat i całą resztę Douglasa Adamsa - nie wiem. 

Od czasów młodzieńczego uprawiania sportu, zakończonego paskudnym wypadkiem w 1992, po przerwie 23 letniej i powrocie do sportu przed 4 laty, nigdy, nigdzie, przez nikogo nie byłem badany. Startowałem w biegach, w biegach terenowych, w triathlonach, w triathlonie zimowym i nikt nigdy nie zaatakował mnie, podtykając pod nos próbówkę. Nie pod nos, rzecz jasna, ale wiecie, co mam na myśli. 

Faktem jest, że w zawodach rangi mistrzowskiej (MP w jeździe na czas, MP w jeździe drużynowej, MP w jeździe w parach, MP ze startu wspólnego) podpisywałem informację o możliwości bycia przebadanym, ale nigdy nic takiego nie miało miejsca. 

Wszyscy wiedzą, z czego utrzymują się serie prywatnych zawodów. 

Z kasy uczestników. 

To też taki współczesny Paragraf 22 - badanie dla zawodników byłoby dobre dla zawodników, ale niedobre dla ich ewentualnej dyskwalifikacji, więc - zataczając koło - byłoby niedobre dla organizatorów zawodów...

Jednak można sobie odrobinę poteoretyzować i zastanowić się, jak mogłaby wyglądać porządna kontrola antydopingowa wśród amatorów. Jak wielki popłoch wyrządziłaby w szeregach zawodników? Czy niektóre wyniki, kręcone przez amatorów nie wymagałyby zweryfikowania? 

A tak w ogóle, to ile buteleczek syropu salbutamolu zmieści się w bidonie 0,7 litra?

W ostatnich latach zdarzyły się różne, w tym tragiczne przypadki wśród sportowców amatorów. Niestety, część z nich miała miejsce w czasie zawodów. To, że podpisujemy się na zaświadczeniach o stanie zdrowia, to jedno; ale ilu z nas robiło porządne badania, w tym wysiłkowe? Ilu z nas jest zupełnie pewnych swoich wyników krwi i moczu pod kątem substancji niedozwolonych? Ilu odżywia się tylko i wyłącznie oficjalnymi odżywkami, elektrolitami, białkiem, węglami, BCAA, glutaminą czy HMB? A ilu mogło zrobić sobie poważną krzywdę, zażywając jakieś środki niewiadomego pochodzenia? 

Ruszam tylko szczyt góry lodowej tego tematu. Nie chcę wchodzić w głąb, bo nikt nikogo za rękę nie złapał. Owszem, zdarzyło się kilku złapanych amatorów, ale na dopingu mechanicznym (zresztą, co trzeba mieć w głowie, by pod górę jechać z prędkością 50 km/h na rowerze?), natomiast doping farmakologiczny wśród amatorów w dalszym ciągu jest tylko i wyłącznie tematem wielu dywagacji, opowieści i miejskich legend. 

Ciekawi mnie samo zjawisko z perspektywy socjologicznej, nie sportowej; bo praktycznie każdy z nas świadom jest tego, że zjawisko dopingu w sporcie amatorskim występuje.
Znacznie częściej, niż w sporcie zawodowym. Cóż, ale tu występuje zasada trzech małpek z zasłoniętymi oczami, uszami i ustami - see no evil, hear no evil, speak no evil.